|
|
|
Iedereen die weleens een puberend mensenkind heeft meegemaakt weet het, pubers zijn compleet onberekenbaar. Het ene moment is er geen land mee te bezeilen en het andere moment vertonen ze ineens heel fijn volwassen gedrag. Het is wetenschappelijk bewezen dat een puberbrein een enorme groeispurt doormaakt, er worden snelwegen aangelegd en weer afgebroken en er vinden enorme hormoonpieken en -dalen plaats. Niet zo gek dus, dat ze soms volledig onbereikbaar lijken te zijn, dat is geen onwil, ze kúnnen gewoon niet anders. Bij de hond werkt dat net zo. Hebben we eindelijk die bijtende, slopende, vermoeiende puppytijd achter de rug en kunnen we af en toe een beetje doorslapen en dan krijg je de puberteit. Net als bij mensenkinderen heeft de ene hond veel meer last van de puberteit dan de andere. Het is dus lastig in algemene termen te beschrijven wat je allemaal tegen kan komen. De ene hond trekt zich wat terug en gaat andere honden wat meer afsnauwen (vaak teefjes die tegen de loopsheid aan lopen) en de andere is alleen maar met zijn neus bezig en gaat oefenen met zijn poot optillen tegen alles en nog wat (reuen) Soms is een puber compleet vergeten wat hij in de puppylessen allemaal geleerd heeft, dan is die snelweg in zijn brein helaas even buiten werking. Hij is dus niet eigenwijs, hij weet het gewoon echt even niet meer. Kun je dan helemaal niets aanvangen met een puber ? Jawel, je kunt met veel geduld en begrip voor de stormen in zijn hoofd, consequent verder gaan met trainen en opvoeden. Als de basis en jullie band goed is, kun je echt nog een hoop bereiken samen. Wat je echt beter niet kunt doen is de hond in deze fase castreren, helaas wordt dat nog door veel dierenartsen geadviseerd. De hond moet deze fase door om een fijne, stabiele, gezonde volwassen hond te kunnen worden. Daarvoor heeft hij echt zijn hormonen nodig en de hormoonpiek van de puberteit gaat gegarandeerd weer afvlakken. Dierenartsen houden helaas geen rekening met alle nadelen van (vroege) castratie. Kijk hiervoor eens naar deze link. |